Omdat het niet altijd over het leed van de wereld moet gaan: onze columnist Jan Van Rompaey zoomt in op de kleine ergernissen in het leven, die hij samen met zijn leeftijd ziet toenemen.
{
"type": "aside-inline",
"title": "Van Rompaey rechtuit",
"content": [
{
"p": "VRT-coryfee Jan Van Rompaey (84) kijkt met de ervaring van toen naar de wereld van vandaag."
}
]
}
Het aantal ergernissen en ergernisjes neemt toe naarmate de leeftijd vordert en ja, dat klopt als een zwerende vinger. Mijn leeftijd is ruimschoots toegenomen en ik moet toegeven dat ik me vaak erger, vaker dan voorheen, toen ik zélf een bron van ergernis was. Nu, het zijn veelal ergernis-jes en ze zijn dagelijks en leeftijdsgebonden. Ik heb het dan niet over Oekraïne, of over Trump, of over het klimaat, want daar heb ik deze column voor, op andere zaterdagen.
Ziehier. Bij mooi weer landen overdag zo goed als alle vliegtuigen met Zaventem als bestemming voor onze voordeur, dat zijn er in de zomermaanden meer dan driehonderd, op lage hoogte, wielen uit, waaronder bejaarde lawaaierige cargojumbo’s. Soms is het gebulder niet van deze wereld. En ik ben nog wel een vliegtuigfreak! Ja ja, zoals u zegt, we moeten daar dan maar niet gaan wonen.
Gebruiksaanwijzingen! Ik verschaf me een draadloze telefoon voor binnenshuis en krijg een kabouterboekje in zes talen, zo goed als onverstaanbaar. Ja, ik kan een uitgebreide handleiding op het net vinden, maar als ik ze wil printen betreft het 163 pagina’s en moet ik inktpatronen kopen. Ja ja, ik moet dan maar een andere telefoon kiezen. Of meteen een printer, die is goedkoper dan inktpatronen.
In Knokke rijdt een bizar terreurwagentje rond met aan het stuur een man in een geel hesje die auto’s die in overtreding geparkeerd staan automatisch fotografeert en verbaliseert. Wee de automobilist die tien minuten te laat komt aangehijgd! Veertig euro! Samen met de trajectcontroles betekent dat een aardig inkomen voor de gemeentes en voor mij een aardige aderlating. Ja ja, ik moet maar een andere badstad kiezen.
Black Friday! De reclamevloedgolf is niet te stelpen. Knaldi! Dovy! Op een spannend moment van een film krijg ik plots een maandverband te zien. Of vrijwel naakte koperkleurige dames en heren die een duur parfum aanbevelen, maar ik hoef geen parfum en al zeker geen maandverband en ook geen naakte dames. Ja ja, ik moet maar niet naar VTM kijken.
Verpakkingen in plastiek! Ik moet een haagschaar gebruiken om een tijdschrift uit zijn plastiek wikkel te halen en een tang om een doosje américain préparé te openen. Soms zit iets (een binnenhuistelefoon) gegoten in een harde laag plastiek, dan heb ik een hakbijl nodig. Ja ja, ik moet maar naar de beenhouwer, maar de beenhouwers zijn hier vertrokken.
Het verkeer! Ik rem als een gek voor een zebrapad voor mensen die zonder omkijken de weg oversteken en die mij dan niet eens danken. Een hoofdknikje volstaat. Of een wuifje. Ja ja, ik moet maar thuis blijven.
Ik ga naar De Post, koop daar voor een klein fortuin postzegels en verstuur vanuit het postkantoor een omslag met documenten naar mijn hospitalisatieverzekering: medicijnen, ziekenhuisrekeningen, dokterskosten … Maar! Omslag komt niet aan! Ik bel naar De Post, iemand zegt onvriendelijk dat er niets aan te doen is, we kunnen die omslag niet opzoeken en nee, er is ook geen schadevergoeding. Ik begin overal rekeningen terug te vragen en als ik na ongeveer een maand bijna alle kopieën heb verzameld, komt die omslag toch ter bestemming aan! Ja ja, er moeten maar geen ongevallen gebeuren.
De dag van het ongeval van Tom Waes begint De zevende dag zonder een update. Geen woord over Waes, terwijl ze toch live gaan. De man is uitzonderlijk populair: VTM Nieuws besteedt die middag aanzienlijk meer tijd aan het tragisch gebeuren, mét betere beelden dan het journaal van VRT. Tom Waes is iemand uit eigen VRT-huis. Ja ja.
Reageer: [email protected]
|